Dat de corona-crisis de ontwikkeling van de ict-mogelijkheden versterkt, weten we ondertussen wel - Zoom en Teams zijn gangbare begrippen geworden. Een incident rond een docent filosofie van de Haagse Hogeschool wijst ons erop dat de grens tussen publiek en niet-publiek ook weer relevant is.

In een NOS-bericht van vandaag wordt geschreven over een college filosofie. Dat alleen is feitelijk al een nieuwsitem waard. Hoe lang is het geleden dat een docent filosofie de aandacht van de landelijke media trok? Filosofie is doorgaans geen sexy studie. Dus is de focus van vandaag memorabel!

Sinds een groot deel van het hoger en wetenschappelijk onderwijs door de corona-crisis zich niet meer afspeelt tussen de vier muren van een collegezaal op de hogeschool of universiteit, worden andere vragen relevant. Natuurlijk zijn dit geen nieuwe vragen. Het laatste decennium zijn deze vragen vaker geopperd. Het gaat dan om de kernvraag of alles wat in een lessituatie gezegd wordt, geschikt is om publiek te maken. Als je de discussie van vandaag op een rijtje zet, is de conclusie simpel: nee - niet alles wat in een lessituatie in het hoger of academisch onderwijs wordt gezegd, is geschikt voor de publieke opinie.

En dan komt onvermijdelijk de volgende vraag: hoe regel je dat een digitaal college niet de hele wereld over gaat? Het is bijzonder dat zo'n vraag nu pas relevant wordt. De digitale mogelijkheden voor het hoger onderwijs zijn de achterliggende maanden niet veranderd; wel de toepassing. Blijkbaar roept pas de toepassing ethische vragen op; de mogelijkheden doen dat dus niet....

Resteert de basisvraag: hoe organiseer je dat info voor je studenten alleen in de juiste context bij je studenten terecht komt - en niet onderwerp wordt van publieke discussie. Volgens mij zou elke hogeschool of universiteit daar iemand voor moeten hebben...